Gedichte in Plattdeutsch

Ostertiet

Ferien harr't nu jo geben.
Kinner, wat weer dat för'n Leben!
De Böker flögen in de Eck,
dat weer jo ok en Weer wie Speck.

De lütte Broes harr al luurt,
Em harr de School to lange duurt.
Un nu güng dat Spektokel los,
se sochten doch den Osterhoos!

Eerst güng't längs den Roggenslag -
Ob in de Foern he sitten mag?
Un denn rop no'n Dannenbusch
Achtern Tuun bi Meister Krusch.
Un denn an de Beek hendol,
un dor weer he mit eenmol:
Sprüng op! - Se konnen em nich griepen.
Ok harr he tomeist kene Kiepen.

Nu geev dat Schandool un Larm.
Gau bi Mudder op den Arm.
Se konn Lütt-Heini allns verkloorn,
he moß nich lange rummeroorn.

So bi lütten kreeg he't klook,
dat dit Osterfest füll ok
op den eersten Feriendag -
un de Hoos kööm blots bi Nacht.

Scheperfulheit.

Lütt Matten-Scheper seet op'n Steen,
He mak'n Gesicht un winger un ween,
He ziepel un huul un japp na Aten,
As wür he ganz van de Wilt verlaten.

As Lühmannsbur, de dicht bi em plög,
Em nu na sin Gebreken frög,
Do mak he noch'n vel grötert Malür
Un klag, dat he utverschamt hungerig wür.
"Och", segt de Bur, "du büst woll nich klook;
Op'n annern Enn' ligt min Eteldook,
Dor is för'n ganzen Dag noch watt,
Nu gah man hin un itt do satt!"

"Jarr", segt uns' Scheper to Lühmannsburn
Un kleit sik langsam achter de Uhrn,-
"Min Fretbüdel hingt dor ok an'n Pahl,
-Eck heff man keen Lust, dat eck'n mi hal!"

Sneeschüfeln

Wat hest' dormit, wat deist' dormit:
Ik treck' min Holschenstäbel an,
Pijack dorto - Piep'n in't Gesicht
Un nähm' de Schüfel in de Hand.
Un rut in Wind un Wär - juchhe!
Ik schüf'le mi een Patt.
De Piep'n dampt, et stufft de Snee.
So richtig Spaß makt dat!

Sneekirl.

Wat steiht dor för'n witten Mann?
Kiekt jo dissen Mann mal an!
Dicken Brösel in de Snuten,
Og un Näs' sünd swarte Kluten,
Un de grot Zilinnerhoot, -
Würklich ja, de kleed't em god.

Noch steiht he dor forsch un wiß,
Meent woll wunner, wat he is.
Awer - lat de Sünn' mal schienen,
Denn tüht he dedröwte Mienen.
Un kummt erst dat Fröhjohr ran, -
Och, - wo bleew uns' gode Mann!

De Strohkopp.

Kiek mal, dor in Nabers Kurn
Steiht .'n groten Kirl to Iurn.
Is so leg as Huut un Knaken,
Arm un Been sünd dünne Staken.
Sin Gesicht ut Hawerstroh
Dat passt wunnerschön dorto.
Op de Vagels schall he passen,
De to Hunnert fallt in'n Gassen.
Grot un grimmig steiht he dor,
Wackelt mit'n Kopp sogor.
Awer dinkt ji, se worn bang?
Ne, passt op, dat durt nich lang.
Denn sitt' se op sin'n Zillinner,
Klackst em op de Jack herünner.
Und dat kummt noch, dat son Wicht
In sin Rocktasch Lüttje krigt!