Geschichte in Plattdeutsch

De "Wiehnachts-Stuuv"

navertellt vun Helmut Riemer

Düsse Geschicht hett sik woll vör över hunnert Jahr todrogen un is vun Jonny Langer (1890 - 1966) för den "Beverstedter Anzeiger" schreven worrn. Dorna weer Stina Möller ut de Stadt kamen. Se harr den Schoostermeister in Bargenloh heiraat. Se weer domaals nich mehr de Jüngste ween. De Dörpslüüd weern ehr to ungebildet. Schoon, Bat se glieks "Stina" un "Du" to ehr seggten, Bat gefull ehr nich, wo se doch "Christina" heten dä un egens mit Fru Möller anspraken wöörn will. Mit ehr "beste Stuuv" wull se de Dörpslüüd aver zeigen, Bat se ut de Stadt keem, denn sowat kunn keen anner in't Dörp vörwiesen. Sülfst de Paster un de gröttste Buur harrn keen "beste Stuuv". De Möbelkoopmann hart ehr in echten "Jugendstil" een wunnerschönes Wahnzimmer levert. Dorbi weer natüürlich een Sofa. Doröver weer een Boord mit allerhand Krimskrams. Een veerarmigen Kroonlüchter, een echten Perserteppich wo op de Binnensiet "Made in Germany" stünn , ene Spegelkomood un een Öölbild mit Bargen, Waterfall, een Koppel Hüüs un een lütte Kark merrmank, so leet sik de "beste Stuuv" kort beschrieven. Doch all Büsse Pracht wöör bloot eenmal in't Johr bruukt. An'n Wiehnachtsavend füng Bat an. An de beiden Wiehnachtsdaag keem de Verwandtschop ut de Stadt. Un an den Dag na Bat Fest hart Stina Geboortsdag. Jeedeen Avend weer een Köppel vun de Dörpfruuns inladt. Oltjohrsavend weer denn de Herrenavend, wo de Vörstand vun den Kriegervereen keem. Den Dag na Niejohr wöör de "beste Stuuv" eerstmal reinmaakt. Denn wöörn de Roloos daallaten vunwegen de Sünn. Dat Möbelmang un de Kroonlüchter wöörn todeckt vunwegen den Flegendreck un den Stoff. Denn slööt Stina ehr Wiehnachtsstuuv wedder to. Bit to'n neegsten Wiehnachten keem keeneen in ehr hillige "beste Stuuv". As Bat maal wedder Wiehnachten wöörn schult, un Stina so richtig in lever mit Inköpen un Backen to Gang wöör, do keem dat groot Mallöör op ehr to. Een Dag vör Hilligavend wull Stina de "beste Stuuv" oprümenb. Se wull ok nakieken, of de Saken, de an den Dannenboom hangen schullen, op Schicke weern. Dat sik Bat üm echten "Thüringer Glassmuck" hanneln dä, Schall bilöpig seggt warrn. Düsse "Thüiringer Glassmuck" wöör jeedeen Johr na de Festdaag akraat, in een Holtkist mit Heu un Holtwull fein inpackt un ünner Bat grote Klederschapp op de Vördeel opbewohrt. Doch in Bit Johr weer de Kist nich to finnen. Stina rööp ehrn Hinnerk. As ok Hinnerk nich seggen kunn, wo de Kist afbleven weer, wöör Stina argerlich un schimpte mit ehrn Mann: "Du weetst doch, Bat ik na de Festdaag veerteihn Daag krank un to Bett legen heff. Hest du nich de Saken vun den Dannenboom afnahmen un inpackt?" Doch Hinnerk kunn sik an rein nix mehr besinnen. Dat weer jo ok meist een Johr her. Un nu güng dat grote Söken eerst loos. Vun den Keller bit op'n Böön hebbt se vertwievelt söcht. Hinnerk harr al seggt, dat se düt Jahr voll op'n Dannenboom verzichten müsen. Doch so'n Snack keem bi Stina ganz stecht an: "Wat? Keen Dannenboom? Wat schüllt de Lüüd woll snacken? Ne, leve Mann, denn fohr ik nach hüdigendaags in de Stadt un kööp wat för unsere Boom. Mi argert bloot de Tiet un Bat Geld!" Doch as Stina in de" beste Stuuv" güng, üm eerstmal de Finster optamaken un frische Luft rintolaten, Bor kann se in de Düsternis een Geist in de Eck sehn, de Bor flimmern un glitzern dä. Se reep gau ehrn Hinnerk ut sien Warkstee. Beide knunen nu ehrn Dannenboom vun Bat verleden Johr noch maal ankieken. Trurig, kahl un nackt as een Riesbessen stunn he Bor, doch de echte "Thüringer Glassmuck" weer noch an em. Bloot de Brote Engel op de Spitz mit de Posuun weer meist daalsaakt. Dat weer in den Momang so, as wenn he liesen de beiden fragen dä: